Gezinsfoto’s gemaakt op de Soesterduinen met silhouet van hun overleden dochter.

Jolien aan het woord:
Na 40 weken goede zwangerschap, braken mijn vliezen. Nou, laat het maar komen! Ik telde de dagen af en nu was het eindelijk zover. Hier bleef het dan ook drie dagen lang bij, want onze dochter Juul* had zeker nog geen haast om te komen. Nu begrijpen we wel waarom niet, zij wist al, wat er zou gaan komen…

De dag van het inleiden was daar en we gingen vol goede moed naar het ziekenhuis. Op het kruispunt daarvoor nog even de laatste naam ‘check’. Gaaf, nog een paar uur en we mogen het eindelijk vertellen! Die dag gebeurde er vrij weinig en we informeerden onze ouders dat het niet meer zou gaan gebeuren. Net toen we dat gedaan hadden, brak het spektakel los. Van niets naar een weeënstorm in hele korte tijd en gelukkig kon de ruggenprik wat verlichting brengen. Het bleek dat de ontsluiting binnen een tijdsbestek van 1,5 uur van 1 cm naar 10 cm was gegaan en dat het zo zou beginnen.

Daar stak mijn lichaam een stokje voor en dat werd een zeer benarde situatie. Saturatiedaling, er was geen contact meer met de professionals en ook Juul* kreeg het benauwd. Wonder boven wonder stabiliseerde ik na ca 45 minuten en we raceten naar de OK voor een spoedkeizersnede.

Dit werd een grotere en zwaardere operatie dan aanvankelijk ingeschat en Juul* kwam ter wereld, 12 februari ’20. Het bleef stil. Ze leefde wel, maar werd opgevangen door de artsen en gelijk gereanimeerd. Midden in de nacht werd de babylance van het Sophia Kinderziekenhuis opgeroepen en zodra we konden gingen we achter Juul* aan naar Rotterdam.

Dit is het meest dichtbij het complete gevoel van ons gezin.

Daar kwamen we in een wereld die we liever niet leerden kennen. Nog niet wetende wat er met Juul* aan de hand was. ‘Een slechte start’ dekte ondertussen de lading niet meer, maar wat er wel gebeurd was, was ook voor de artsen onduidelijk. Juul* kreeg koeltherapie en na twee dagen werd het steeds duidelijker dat Juul niet een menswaardig bestaan zou kunnen leven.

De laatste onderzoeken volgden en op 14 februari, de dag van de liefde, hebben we Juul* moeten laten gaan. Gek genoeg was dit de aller-zwaarste, maar vooral ook de allermooiste dag met Juul* en één van de mooiste dagen uit ons leven. Eindelijk leerden we ons meisje zonder slangen en toeters en bellen kennen. We mochten haar vasthouden, verzorgen, haar lijfje op de onze voelen en haar kleine hartje voelen kloppen tegen ons aan. We hebben bijzondere uren samen beleefd en op een gegeven moment was het niet goed, maar het was goed zo. Juul* heeft enorm gestreden om bij ons te blijven, en wij met haar, maar we gunden haar rust.

Bizar om van een onbezorgde zwangerschap, geen kwaaltjes, thuis te komen in een leeg huis. Juul* ging gelukkig met ons mee en we hebben haar laten balsemen. Daardoor hebben we met elkaar een bijzondere week beleefd. Het afscheid naderde en daarmee de start van ons ‘tweede’ leven. Een leven met oneindige liefde, warmte, maar ook met veel verdriet en leegte.

De wens voor een tweede kindje was er al op het moment dat Juul* geboren werd. Het is zó ontzettend mooi om ouders te mogen zijn. Om (in ons hoofd) voor Juul* te mogen zorgen, en dat wilden we ook graag mee maken met een levend kindje. Ruim een jaar na de geboorte van Juul* werd ze kleine grote zus van onze zoon Ties. Ons geluk, onze bonk liefde.

Dasja heeft iets speciaals. Niet te zwaar, maar ​gewoon een mooi moment vastleggen.

Daarmee werd het ook steeds duidelijker hoe incompleet we ons voelden. We zijn ouders van twee kinderen, maar dat zie je niet als je ons op straat ziet lopen. Het voelt wel zo.

Op een gegeven moment kwam ik bij de Instagram pagina van Dasja terecht. Het concept van Schaduwfoto of een silhouet sprak mij aan, maar ik vond het ook spannend. Een vriendin gaf het laatste zetje om Dasja te contacteren, en na wat mailen en bellen over en weer, ontmoetten we elkaar in Soest. Een prachtige omgeving met een fijne fotograaf die ons aansprak alsof we er met zijn vieren waren. Juul* was er helemaal bij. Wij zijn geen types die snel naar een fotograaf stappen voor fotosessie (de eerste en laatste keer was tijdens het overlijden van Juul*) maar Dasja heeft iets speciaals. Niet te zwaar, maar ​gewoon een mooi moment vastleggen. Wij kwamen specifiek voor het silhouet. Hierop zie je niet gelijk wie er mist en dat leek mij een mooi, compleet gevoel.

Eindelijk zichtbaar wat voor ons als ‘gewoon’ voelt.

Na de shoot volgden er een paar ‘spannende’ weken, want, hoe zou het worden? En daar ging de telefoon: ‘ik heb goed nieuws…! De eerste foto’s zijn klaar’… Goed, toen zaten we op ons werk en moesten we nog tot de avond wachten om de bestanden te openen. Ons geduld werd beloond. Dit gaat verder dan fotografie. Wát een werk! Eindelijk, zichtbaar compleet. Prachtig. En moeilijk. Tranen, want, zo had het kunnen of eigenlijk moeten zijn. Dit is het meest dichtbij het complete gevoel van ons gezin. Eindelijk zichtbaar, wat wij voelen. Dasja, enorm bedankt! Je doet fantastisch, liefdevol werk.

Wil je dit gezin zien? Bekijk dan de nieuwste blog van das’ knuss fotografie!