Onze Julian was bijna 2 jaar oud, wat een heerlijk mannetje. Vrolijk, gezellig ondeugend en wat kon jij heerlijk spelen samen met je grote zus. Wat bracht jij een warmte in ons mooie gezin.

Tot op een dag je in eens hoge koorts kreeg en je binnen korte tijd helemaal onder de paarse vlekjes zat. We zagen je langzaam wegglippen, onze vrolijke mannetje doodziek. Ook de artsen waren in complete verwarring wat er met jouw lijfje gebeurde. Een diagnose en behandelplan, daar was niet eens tijd voor. Binnen 2 uur tijd was jouw lijfje helemaal op en moesten we je laten gaan.

Wat een verdriet!

Het mooiste bezit wat je kan hebben is ons ineens afgenomen. Vanaf toen voelde het als ons gezin, maar nooit meer echt samen, voor altijd incompleet. De puzzel zal nooit meer kloppend worden om zo zonder onze Juul verder te moeten gaan. Foto’s zijn nooit meer vanzelfsprekend, maar voelt altijd als een rauw randje want ook Julian had erbij moeten staan.

Nu met jouw mooie foto’s is hij er toch een beetje bij, zoals het eigenlijk zo hoort te zijn en dat voelt goed.
Dank je wel Dasja, dat je ons voor even weer ‘samen’ hebt gemaakt.

Samen zoveel mooie herinneringen
aan momenten groot en klein,
die zorgen voor een mooie lach
naast diep verdriet en een intense pijn.
Maar jij zal altijd bestaan,
tot aan de maan en nog veel verder,
zal onze liefde verder gaan